Henning Mankell - myślę, że nikomu nie trzeba przedstawiać tego szwedzkiego pisarza. Kto czytał jego powieści, z pewnością natychmiast sięgnie po najnowszą. A ten, kto nie zna twórczości autora? Cóż, czas najwyższy zatopić się w słowa Mankella. O "Włoskich butach" światowa prasa rozpisuje się w samych superlatywach. Przytoczę słowa choćby z "The Sunday Times": - Najnowsza powieść jest tak niezawodna jak wszystko, co do tej pory napisał.

Tak, mamy sporo tytułów - mistrz horrorów, król kryminałów, królowa thrillerów i tak dalej. A teraz mamy też... matkę chrzestną. Jo Nesbø (wielokrotnie nagradzany w swoim kraju autor powieści kryminalnych) powiedział "Anne Holt jest matką chrzestną norweskiej szkoły kryminału". Brawo. Jak zatem nazwać Nesbø (niestety u nas mało kto o nim wie)? Porzucając jednak ten wątek i dochodząc do sedna - Anne Holt i polski wydawca dają nam "Śmierć demona", najlepszą powieść z serii o Hanne Wilhelmsen. Dom dziecka, śmierć, zagadka - zapowiada się intrygująco. A na marginesie (wracając do tematu pierwszych słów - jedna książka, a mamy aż trzy "tytuły" - mistrzyni, królowa, matka chrzestna; nie za dużo?)

W ostatnim czasie fani literatury kryminalnej nie mogą narzekać. To, co dzieje się na rynku książki od znamiennego momentu ukazania się sagi "Millenium" Stiega Larssona to dla nich wprost uczta dla wyobraźni. Oczywiście w dobie zalewu polskiego rynku wydawniczego literaturą kryminalną, w tym szczególnie literaturą skandynawską, nie można zapomnieć, że...

Wcale nie narzekam. Nic a nic! Wręcz odwrotnie. Cieszę się. A radość przyniósł mi posępny mężczyzna, którego zna cały świat - Kurt Wallander. I oczywiście jego "ojciec" - Henning Mankell. Pamiętam, jak kiedyś, kiedyś, kiedyś pisownia tego imienia i nazwiska sprawiała, że na dłużej się zatrzymywałam (ile "n" i gdzie?; dwa razy "l"?). Teraz? Teraz mnie to śmieszy. Mankell tak wszedł w głowę, że zatrzymywać się nie da. I nie chce. Tak samo jak nie chce się go wypuścić, czy pozwolić mu odejść. Całe szczęście on wciąż się wspina na swoją piramidę. W "Sunday Times" napisano: "Pomysł zbioru opowiadań o Wallanderze jest prosty, ale genialny". Zgadzam się! Książka będzie miała swoją premierę 9 listopada.

Przyciągnęła mnie okładka. Przede wszystkim. Dopiero później przeczytałam nazwisko autora - Matti Rönkä. Kojarzycie? Znany u nas z "Mężczyzny o twarzy mordercy". A owa okładka zdobi publikację zatytułowaną "Dobry brat, zły brat", o której dziennikarz niemieckiego WDR powiedział: "Mądra, bezpretensjonalna powieść, która daje czytelnikowi mnóstwo materiału do przemyśleń". Kryminał, po który warto sięgnąć.

Sprawdźmy kompetencje szwedzkiej krytyki literackiej. Huczny bowiem napis na okładce najnowszej powieści kryminalnej Monsa Kallentofta brzmi: "Nie zwracajcie sobie głowy Stiegiem Larssonem, Kallentoft jest lepszy". Mocne słowa. Biorąc pod uwagę rozgłos, jaki przyniosła Larssonowi trylogia "Millenium", opinia ta wydaje się nader odważna. Przyjrzyjmy się zatem, czy Kallentoft jest taki dobry, jak o nim mówią rodzimi eksperci.

W powieściach Henninga Mankella zachwyca mnie przestrzenność, której pełnię osiągnął w powieści "Niespokojny człowiek". Świat przedstawiony i jego bohaterowie funkcjonują w literackim obrazie 3D. Nietrudno jednak dotrzeć do korzeni tego fenomenu. Mankell oprócz tego, że jest pisarzem, którego krytyka literacka wymienia zaraz po Auguście Strindbergu, kocha teatr. Pisze sztuki, reżyseruje, a w Mozambiku w Maputo prowadzi Teatro Avenida.